تاریخ شفاهی
تاریخ شفاهی[1] عبارت است از جمع‌آوری و مطالعه اطلاعات تاریخی در مورد افراد، رویدادها، حوادث، پروژه ها، طرح‌ها و غیره، با استفاده از ابزارهای ضبط صدا و تصویر و از طریق مصاحبه. این مصاحبه‌ها با افرادی صورت می‌گیرد که در رویدادهای گذشته حضور داشته و یا شاهد آن بوده‌اند. خاطرات و برداشت آنها از آن رویدادها، به عنوان یک سابقه شفاهی برای نسل‌های آینده حفظ می‌شود. معمولا مصاحبه‌های ضبط شده، پیاده‌سازی و خلاصه نویسی می‌شوند و پس از فهرست‌بندی، در بسترهای مختلف، در دسترس قرار می‌گیرند.
تاریخ شفاهی تلاش می‌کند تا اطلاعات را از دیدگاه‌های مختلف به دست آورد، اطلاعاتی که بسیاری از آنها را نمی‌توان در منابع مکتوب یافت. دانش ارائه شده توسط تاریخ شفاهی از انجا که دیدگاه ضمنی، افکار و عقاید مصاحبه شونده را به صورت دست اول و همان طور که هست، ثبت می‌کند و به اشتراک می‌گذارد، منحصر به فرد است.
بسیاری از سازمان‌ها از تاریخ شفاهی به عنوان یکی از تکنیک‌های مدیریت دانش و فرآیند نگهداری و انتقال دانش، استفاده می‌کنند. از تاریخ شفاهی می‌توان برای کسب تجارب کارکنان در اجرای فرآیندهای کاری، پروژه‌هایی که درگیر آن بودند، چالش‌ها و راهکارهای مورد استفاد و ایده‌ها و پیشنهادات آنان برای اقدامات آتی استفاده کرد. از طریق تکنیک تاریخ شفاهی می توان دانش ضمنی و گرانبهای کارکنانی که در شرف بازنشستگی هستند، بازنشستگان و به طور کلی کلیه کارکنانی که دارای دانش کلیدی هستند، استفاده کرد. از ویژگی‌های این تکنیک این است که در یک فضای دوستانه و صمیمی و در قالب مصاحبه، اقدام به استخراج دانش افراد می‌شود و از آنجا که لازم نیست کارکنان خودشان اقدام به نوشتن و ثبت کنند، چالش‌های ثبت دانش به صورت نوشتاری برای کارکنان به حداقل می‌رسد. به واسطه اهمیت این مبحث، گروه مشاوره مدیریت دانش دانا، خدمت تخصصی ” تاریخ شفاهی ” را طراحی و به سازمان‌های ایرانی ارائه می‌کند. برای دریافت اطلاعات بیشتر، با ما تماس بگیرید.
[1] Oral History